-
1 vanitas
vānĭtās, ātis, f. l'état de vide, de non-réalité. [st1]1 [-] vaine apparence, mensonge. - opinionum vanitas, Cic. Leg. 1, 29: opinions trompeuses. - non pudet vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: n'as-tu pas honte de manquer à ta parole? - magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18: les impoostures de la magie. --- cf. Plin. 27, 8, 35, § 57. [st1]2 [-] paroles creuses, trompeuses. - blanda vanitas, Cic. Lael. 99: mensonges flatteurs. [st1]3 [-] tromperie, fraude. - cf. Gell. 18, 4, 10, défin. du mot vani). - nec est quicquam turpius vanitate, Cic. Off. 1: il n'y a rien de plus honteux que la tromperie. - impertiri sine vanitate, Cic. Off. 1, 151: distribuer sans fraude. [st1]4 [-] vanité, frivolité, légèreté. - vanitas populi, Liv. 44, 22, 10: légèreté du peuple. - famam vanitatis metuere, Tac. H. 4: craindre de passer pour un vaniteux. [st1]5 [-] inutilité. - vanitas itineris, Liv. 40, 22, 5: voyage stérile. [st1]6 [-] vanité, jactance, fanfaronnade. - Sall. C. 23, 2 ; J. 38; Liv. 45, 31, 7; Tac. Agr. 18; H. 3, 73.* * *vānĭtās, ātis, f. l'état de vide, de non-réalité. [st1]1 [-] vaine apparence, mensonge. - opinionum vanitas, Cic. Leg. 1, 29: opinions trompeuses. - non pudet vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: n'as-tu pas honte de manquer à ta parole? - magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18: les impoostures de la magie. --- cf. Plin. 27, 8, 35, § 57. [st1]2 [-] paroles creuses, trompeuses. - blanda vanitas, Cic. Lael. 99: mensonges flatteurs. [st1]3 [-] tromperie, fraude. - cf. Gell. 18, 4, 10, défin. du mot vani). - nec est quicquam turpius vanitate, Cic. Off. 1: il n'y a rien de plus honteux que la tromperie. - impertiri sine vanitate, Cic. Off. 1, 151: distribuer sans fraude. [st1]4 [-] vanité, frivolité, légèreté. - vanitas populi, Liv. 44, 22, 10: légèreté du peuple. - famam vanitatis metuere, Tac. H. 4: craindre de passer pour un vaniteux. [st1]5 [-] inutilité. - vanitas itineris, Liv. 40, 22, 5: voyage stérile. [st1]6 [-] vanité, jactance, fanfaronnade. - Sall. C. 23, 2 ; J. 38; Liv. 45, 31, 7; Tac. Agr. 18; H. 3, 73.* * *Vanitas, pen. corr. vanitatis, foem. gen. Cic. Menterie, Mensonge.\Vanitati opponitur Constantia. Cic. Inconstance, quand quelque chose se desment. -
2 commentum
ī n. [ comminiscor ]1) вымысел, выдумка, фикция, ложь (rumorum O; miraculi L)opinionum commenta C — ложные взгляды, плоды воображения2) обман (c. callidum Dig)3) замысел, план ( commenta nefanda Just) -
3 corruptio
1) совращение, подкуп ( militum T)2) порча, упадок, коррупция (sc. morum T)3) извращённость, превратность ( opinionum C)4) расстройство, расшатанность, плохое состояние ( corporis C) -
4 inficio
īn-ficio, fēcī, fectum, ere [ facio ]1) смешивать, пропитывать ( aquam aliquā re O)i. aliquid veneno Just, Su — отравить что-л.2) красить, окрашивать, раскрашивать (i. lanas PM; i. se vitro Cs; aequor infectum sanguine H; infecta medicamine facies Pt)arma sanguine infecta V — оружие, обагрённое кровьюinfectus sole PM — загорелыйinfectus pallore Cld — побледневший, бледныйi. diem O — затмить дневной светcana senecta infecit caput Tib — старческая седина покрыла голову3) обучать ( aliquem artibus C)i. animos C — воздействовать (иметь влияние) на умы4) напитывать, заражать (i. aliquem superstitione T, vitiis Sen, C; i. animum desidiā; infici opinionum pravitate C) -
5 perversitas
perversitās, ātis f. [ perversus ]1) превратность ( opinionum C)2) извращённость, испорченность (hominum C; morum Su) -
6 vanitas
vānitās, ātis f. [ vanus ]1) призрачность, бессодержательность, беспочвенность, неосновательность ( opinionum C)2) бесплодность, бесцельность, безуспешность ( itinĕris L); суета (v. vanitatum et omnia v. Vlg)3) тщеславие, хвастливость, кичливость ( se propălam per vanitatem jactare L)4) пустословие, праздная болтовня, лживость (orationis C; vanitati veritas cedit C) -
7 commentum
commentum, ī, n. (commentus, v. comminiscor), etwas Ausgesonnenes, a) im Ggstz. zum Vorhandenen, die Erfindung, der Einfall, miraculi, Liv.: opinionum commenta (Hirngespinste), Cic.: commenta mortalium, Liv.: iis commentum placet, Ter.: huius consilii non minus admirabile silentium quam commentum fuit, Iustin.: praemium pro commento (Einfall) non mediocre obtulit, Suet. – dah. α) der Anschlag, die List, novum et insigne c., Flor. 1, 11, 2: callidum c., Ulp. dig. 27, 9, 9: commenta nefanda, Iustin. 21, 4, 3. – β) eine rhet. Figur (auch commentatio gen.) = ενθύμημα (s. enthȳmēma), der Einfall, Visell. b. Quint. 9, 2, 107. – b) im Ggstz. zum Wahren, die Erdichtung, Lüge, milia rumorum commenta, Ov. met. 12, 54: commenta retexit, ibid. 13, 38.
-
8 conditor [2]
2. conditor, ōris, m. (condo), I) der Anleger, Anordner, Gründer, Begründer, Urheber, Stifter, Schöpfer, a) auf rein mater. Wege: conditor et instructor convivii, Cic.: c. arcis, Verg.: universitatis, Weltschöpfer (v. Gott), Eccl.: u. so c. mundi, Sen. Phoen. 655. – bes. wie κτίστης, der Gründer einer Stadt, Pflanzstadt usw., oppidi, Sall.: urbis Romanae, Liv., urbis nostrae, Val. Max.: Aeneae, Liv.: coloniae, Inscr.: insulae, Ansiedler, Suet. – conditor noster (v. Romulus), Liv.: libentius conditoris (ihrer Gründerin, d.i. der Agrippina) nomine vocari, Tac. Germ. 28. – conditores Reatini, die Gr. der Stadt Reate, Suet. – T. Sicinium conditorem Veios sequi, Liv.: exit conditor urbe suā, Ov. – b) auf nicht rein mater. Wege: α) übh.: c. legum, Plaut.: eius sacri, Liv.: sacrarum opinionum, Religionsstifter, Sen.: conditores historiae, Solin.: impurae c. historiae, Ov.: Aristoteles c. Peripateticae sectae, Col.: conditores Stoicae sectae, Gell.: Hippocrates c. nostrae professionis (Kunst), Scrib.: u. (v. dems.) maximus ille medicorum et huius scientiae (Wissenszweiges) c., Sen.: Romanae libertatis, Liv.: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Bulbo, Cic. Clu. 71 (im Wortspiel mit 1. conditor u. mit Gutta u. gutta, Bulbus u. bulbus). – β) der Verfasser, Schilderer, Erzähler, rerum, v. Geschichtschreiber, Plin.: c. historiae, Quint.: pessimorum carminum, Curt.: Romani anni, v. Dichter der röm. Fasten, Ov.: absol., humilis tantis conditor actis, Tibull. 4, 1, 4. – II) der Aufbewahrer, c. factionis od. gregis, der Aufbewahrer, Verschließer der Vorräte, Geschirre usw. einer Renner-Partei, Corp. inscr. Lat. 6, 10046, 6 u. 10072; vgl. Friedländer in Marquardt-Wissowa Römische Staatsverwaltung2 III, 520 Anm. 5. – personif., Conditor, ein Feldgott der Römer, der über die Verwahrung des Getreides u. der Früchte gesetzt war, der Speicherer (Ggstz. Promitor, der Ausgeber), Serv. Verg. georg. 1, 21.
-
9 corruptio
corruptio, ōnis, f. (corrumpo), das Verderben, I) aktiv = die Verführung, namentlich durch Geschenke, die Bestechung, militum, Tac. ann. 11, 2: iudicii, Ps. Ascon. ad Cic. I. Verr. 15. p. 131 B.: absol., eo usque corruptionis provectus est, ut etc., Tac. ann. 2, 55. – II) passiv = das Verdorbensein, der verdorbene Zustand, der physische, corporis, Cic. Tusc. 4, 28: Plur., corruptiones corporum mortuorum, Augustin. de civ. dei 22, 12. p. 559, 15 D.2 – der geistige, die Verkehrtheit, c. opinionum, Cic. Tusc. 4, 29.
-
10 perversitas
perversitās, ātis, f. (perversus), die Verkehrtheit im Benehmen, des Sinnes usw., hominum, Cic.: opinionum, Cic.: morum, Aug. b. Suet. Aug. 62, 2.
-
11 praesumptio
praesūmptio, ōnis, f. (praesumo), das Vorausnehmen, übtr., I) im allg., der Vorgebrauch, Vorgenuß, rerum, frühzeitiger Genuß, -Gebrauch, Plin. ep.: bonae famae, Plin. ep.: cassa, Apul. – II) insbes.: a) als t. t. der Rhetor., die Vorausbeantwortung möglicher od. vermuteter Einwände (Einwürfe), πρόληψις, Quint. 9, 2, 16 u. 18. – b) die Annahme im voraus, Vermutung, Erwartung, Hoffnung, contra praesumptionem suam, Iustin.: multum dare praesumptioni, Sen.: habere praesumptionem imperii mox futuri, Spart.: sed nec exercitus eius alia quam regis animorum praesumptio fuit, Iustin. – c) die Einbildung, das Vorurteil, Apul. met. 9, 4. Tert. apol. 49 in.: Plur., praesumptiones opinionum, Augustin. de trin. 1. § 1. – d) die Dreistigkeit, Vermessenheit, Hartnäckigkeit, Tert. u. Apul.
-
12 securus
sēcūrus, a, um (1. se u. cura), ohne Sorge, sorg-, harmlos, I) eig., unbesorgt, unbekümmert, furchtlos, voll Sicherheitsgefühl, a) v. Pers., Liv. u.a.: verb. securi solutique, Liv.: securi otiosique, Quint.: securus pro salute, Tac.: pro me securior, Tac.: securior ab alqo, Liv.: securi contra litigatores, Plin.: contra eorum insidias, Augustin.: securus de bello erat, Liv.: animus securus de alqa re, Cic. – m. Genet., poenae, Hor.: opinionum, Sen.: magnitudinis suae, Plin. pan.: offensae pariter gratiaeque, Plin. ep.: tam parvae observationis, Quint.: amorum, Verg.: famae, Ov.: pelagi, Verg.: sui, Itin. Alex.: auditorii, Apul.: numquam securus huius mali, Sen. – m. folg. indir. Fragesatz, quid Tiridaten terreat, unice securus, Hor.: post hoc securus cadat an recto stet fabula talo, Hor. – mit folg. Acc. u. Infin., nihil sibi posse perire securus, Min. Fel. 36, 9. – non sec. m. folg. ne u. Konj., ne quis etiam errore labatur vestrûm quoque, non sum securus, Liv. 39, 16, 6. – Plur. subst., securi, Ggstz. paventes, Plin. pan. 95, 5. – b) v. Lebl.: α) sorglos, furchtlos, heiter, quies, Ov.: convivia, Sen.: vita, Sen.: summa malorum, unbesorgt lassend, Ov.: olus, das einfache, zwanglose Mahl, Hor.: Tripolim securissimam reddidit, Spart.: securi ab eo metu somni, Plin.: m. Genet., sint tua vota licet secura repulsae, vor jeder Verweigerung sicher, Ov. met. 12, 199: urbis loca secura eius modi casuum, die sich sicher fühlten (geschützt schienen) vor usw., Tac. hist. 1, 86. – β) im üblen Sinne, sorglos = unbekümmert, fahrlässig, castrensis iurisdictio, Tac. Agr. 9. – II) übtr., objektiv, Sicherheit gewährend, harmlos = sicher, weniger gefahrvoll, gefahrlos, Cato non quidem melior sed tamen securior, weniger anstößig, Tac.: tempus, locus, Liv.: lectio, Quint.: materia, Tac.: iram sibi esse securam, Plaut.
-
13 silvesco
silvēsco, ere (silva), I) zu viel Holz bekommen, in das Holz wachsen, verwildern, v. Weinstock, Cic. de sen. 52. Colum. 4, 11, 2. – im Bilde, paradisus silvescens plurimarum opinionum plantariis, Ambros, epist. 45, 7. – II) übtr.: a) physisch: silvescentes crines, verwilderter Haarwuchs, Arnob. 3, 15. – b) geistig u. moralisch, wild emporwachsen, aufwuchern, sich ausdehnen, aequivoca, in quibus ambiguitatum perplexio prope infinita silvescit, Augustin. de dial. 10. p. 17, 13 Cr.: unde talia vitia silvescerent, Augustin. de civ. dei 2, 18, 3. p. 76, 9 D.2; vgl. serm. 36, 18: silvescere ausus sum variis et umbrosis amoribus, Augustin. conf. 2, 1, 1.
-
14 vanitas
vānitās, ātis, f. (vanus), die Leere, im Gegensatz zur Wirklichkeit, I) im allg.: a) der leere Schein, die Gehaltlosigkeit, Unwahrheit, opinionum, leere, falsche Meinungen, Vorurteile, Cic.: veritas vanitati cedat, Cic. – b) der nichtige Erfolg, der Mißerfolg, das Mißlingen, die Vergeblichkeit, itineris, Liv. 40, 22, 5. – II) insbes., die Lügenhaftigkeit, Windbeutelei, Prahlerei, das eitle Vorgeben, nichtige Treiben, Cic. u.a.: vanitas ementiendae stirpis, Liv.: famam vanitatis metuere, den Ruf eines Schwindlers, Tac.: verb. vanitas atque imperitia legati, Sall.: orationis, Cic.: nihil turpius est vanitate, Cic.: non pudet vanitatis? Wortbrüchigkeit, Ter.: prosperitate rerum in vanitatem uti, Tac. – Plur., magicae vanitates, Plin. 26, 18 u. 27, 57: Manichaeorum vanitates, Augustin. conf. 5, 13 in.: Romanis Gallici tumultus assueti, etiam vanitates notae sunt, Liv. 38, 17, 5.
-
15 contentio
contentĭo, ōnis, f. [contendo] [st1]1 [-] action de tendre [ou] d'être tendu avec effort, tension, contention, effort. - Cic. Tusc. 2, 57 ; Arch. 12 ; Cael. 39 ; de Or. 2, 22, etc. - summa contentione dimicare, Hirt.: combattre avec le plus grand acharnement. - contentio totius corporis, Cic.: tension de tous les muscles. [st1]2 [-] élévation de la voix [portée dans le registre élevé]. - Cic. de Or. 1, 261; 3, 224; Off. 1, 136. [st1]3 [-] effort de la voix, ton animé. - Cic. Br. 202; Or. 85, etc. [st1]4 [-] éloquence soutenue, style oratoire [opp. à sermo, conversation, style familier]. - Cic. Off. 1, 132 ; de Or. 3, 177, etc. [st1]5 [-] éloquence animée, passionnée. - Cic. de Or. 1, 255 ; 2, 213 ; Br. 276 ; Or. 59, 109, etc. [st1]6 [-] tension des corps pesants vers un point (pesanteur, gravité). - Cic. Nat. 2, 116. [st1]7 [-] lutte, rivalité, conflit, débat. - Cic. Clu. 44 ; Cat. 4, 13 ; Phil. 5, 32 ; Marc. 5 ; Off. 1, 90, etc.; Caes. BG. 1, 44, 9 ; 7, 48, 4, etc. - contentio de aliqua re ou alicujus rei: lutte pour qqch, débat à propos de qqch. - contentio commodi alicujus, Cic. Lael. 34: lutte (rivalité) pour tel ou tel avantage. - contentio honorum, Cic. Off. 1, 87: lutte (rivalité) pour les magistratures. - venit in contentionem utrum sit probabilius... Cic. Div. 2, 129: il y a conflit sur la question de savoir laquelle des deux opinions est la plus probable... - inter quos magna fuit contentio, utrum... an... Nep.: il y eut un débat entre eux pour savoir si... ou si... - nulla in re pecuniaria contentio, Cic.: aucune polémique pour affaire d'argent. - haec est una contentio quae adhuc permanserit, Cic. Ac. 2, 78: c'est là tout le débat qui dure encore. [st1]8 [-] comparaison. - ex aliorum contentione, Cic. Pomp. 36: par comparaison avec des choses différentes. - fortunarum contentionem facere, Cic. Pis. 51: faire la comparaison des destinées. - contentio rei cum re, Cic. Inv. 2, 125: comparaison d'une chose avec une autre. [st1]9 [-] antithèse. - Her. 4, 21; I, 58 ; Quint. 9, 3, 81. - [dans de Or. 3, 205, le sens exact du mot est difficile à saisir, cf. Or. 138]. [st1]10 [-] degré de comparaison. - Varr. L. 8, 75.* * *contentĭo, ōnis, f. [contendo] [st1]1 [-] action de tendre [ou] d'être tendu avec effort, tension, contention, effort. - Cic. Tusc. 2, 57 ; Arch. 12 ; Cael. 39 ; de Or. 2, 22, etc. - summa contentione dimicare, Hirt.: combattre avec le plus grand acharnement. - contentio totius corporis, Cic.: tension de tous les muscles. [st1]2 [-] élévation de la voix [portée dans le registre élevé]. - Cic. de Or. 1, 261; 3, 224; Off. 1, 136. [st1]3 [-] effort de la voix, ton animé. - Cic. Br. 202; Or. 85, etc. [st1]4 [-] éloquence soutenue, style oratoire [opp. à sermo, conversation, style familier]. - Cic. Off. 1, 132 ; de Or. 3, 177, etc. [st1]5 [-] éloquence animée, passionnée. - Cic. de Or. 1, 255 ; 2, 213 ; Br. 276 ; Or. 59, 109, etc. [st1]6 [-] tension des corps pesants vers un point (pesanteur, gravité). - Cic. Nat. 2, 116. [st1]7 [-] lutte, rivalité, conflit, débat. - Cic. Clu. 44 ; Cat. 4, 13 ; Phil. 5, 32 ; Marc. 5 ; Off. 1, 90, etc.; Caes. BG. 1, 44, 9 ; 7, 48, 4, etc. - contentio de aliqua re ou alicujus rei: lutte pour qqch, débat à propos de qqch. - contentio commodi alicujus, Cic. Lael. 34: lutte (rivalité) pour tel ou tel avantage. - contentio honorum, Cic. Off. 1, 87: lutte (rivalité) pour les magistratures. - venit in contentionem utrum sit probabilius... Cic. Div. 2, 129: il y a conflit sur la question de savoir laquelle des deux opinions est la plus probable... - inter quos magna fuit contentio, utrum... an... Nep.: il y eut un débat entre eux pour savoir si... ou si... - nulla in re pecuniaria contentio, Cic.: aucune polémique pour affaire d'argent. - haec est una contentio quae adhuc permanserit, Cic. Ac. 2, 78: c'est là tout le débat qui dure encore. [st1]8 [-] comparaison. - ex aliorum contentione, Cic. Pomp. 36: par comparaison avec des choses différentes. - fortunarum contentionem facere, Cic. Pis. 51: faire la comparaison des destinées. - contentio rei cum re, Cic. Inv. 2, 125: comparaison d'une chose avec une autre. [st1]9 [-] antithèse. - Her. 4, 21; I, 58 ; Quint. 9, 3, 81. - [dans de Or. 3, 205, le sens exact du mot est difficile à saisir, cf. Or. 138]. [st1]10 [-] degré de comparaison. - Varr. L. 8, 75.* * *Contentio, Verbale. Efforcement, ou Peine et travail qu'on met ou prend à faire ou parvenir à quelque chose.\Miserrima est ambitio, honorumque contentio. Cic. La peine qu'on prend pour parvenir aux honneurs.\Animorum contentione discrepare, non opinionum dissensione. Cic. Par picque.\Contentionem animi adhibere. Cic. Esveiller son esprit et le rendre attentif, Employer en tout son esprit.\Contentio vocis sine intermissione. Cic. Efforcement de voix haultaine continué et entretenu sans relasche.\Vocis contentio, et vocis Remissio pugnant. Cic. Une voix haultaine et eslevee.\Contentio, Concertatio. Cic. Noise, Debat, Un different, Contention, Estrif.\Venire in contentionem. Cic. Venir en different.\Res etiam dicitur venire in contentionem. Cic. De laquelle on se debat.\Ex alioruum contentione cognosci atque intelligi possunt. Cic. Par la comparaison et estimation des autres.\Contentio ipsorum hominum facienda. Cic. Il les fault comparager. -
16 commentum
commentum, ī, n. (commentus, v. comminiscor), etwas Ausgesonnenes, a) im Ggstz. zum Vorhandenen, die Erfindung, der Einfall, miraculi, Liv.: opinionum commenta (Hirngespinste), Cic.: commenta mortalium, Liv.: iis commentum placet, Ter.: huius consilii non minus admirabile silentium quam commentum fuit, Iustin.: praemium pro commento (Einfall) non mediocre obtulit, Suet. – dah. α) der Anschlag, die List, novum et insigne c., Flor. 1, 11, 2: callidum c., Ulp. dig. 27, 9, 9: commenta nefanda, Iustin. 21, 4, 3. – β) eine rhet. Figur (auch commentatio gen.) = ενθύμημα (s. enthymema), der Einfall, Visell. b. Quint. 9, 2, 107. – b) im Ggstz. zum Wahren, die Erdichtung, Lüge, milia rumorum commenta, Ov. met. 12, 54: commenta retexit, ibid. 13, 38.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commentum
-
17 conditor
1. condītor, ōris, m. (condio), der etwas schmackhaft macht, ciconiarum, Poëta b. Porph. Hor. sat. 2, 2, 49: absol., pistores dulciarii, conditores, Anfertiger von würzhaften Speisen, Firm. math. 8, 11. – ⇒ Vgl. 2. conditor no. I, b, α das Wortspiel aus Cic. Clu. 71.————————2. conditor, ōris, m. (condo), I) der Anleger, Anordner, Gründer, Begründer, Urheber, Stifter, Schöpfer, a) auf rein mater. Wege: conditor et instructor convivii, Cic.: c. arcis, Verg.: universitatis, Weltschöpfer (v. Gott), Eccl.: u. so c. mundi, Sen. Phoen. 655. – bes. wie κτίστης, der Gründer einer Stadt, Pflanzstadt usw., oppidi, Sall.: urbis Romanae, Liv., urbis nostrae, Val. Max.: Aeneae, Liv.: coloniae, Inscr.: insulae, Ansiedler, Suet. – conditor noster (v. Romulus), Liv.: libentius conditoris (ihrer Gründerin, d.i. der Agrippina) nomine vocari, Tac. Germ. 28. – conditores Reatini, die Gr. der Stadt Reate, Suet. – T. Sicinium conditorem Veios sequi, Liv.: exit conditor urbe suā, Ov. – b) auf nicht rein mater. Wege: α) übh.: c. legum, Plaut.: eius sacri, Liv.: sacrarum opinionum, Religionsstifter, Sen.: conditores historiae, Solin.: impurae c. historiae, Ov.: Aristoteles c. Peripateticae sectae, Col.: conditores Stoicae sectae, Gell.: Hippocrates c. nostrae professionis (Kunst), Scrib.: u. (v. dems.) maximus ille medicorum et huius scientiae (Wissenszweiges) c., Sen.: Romanae libertatis, Liv.: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Bulbo, Cic. Clu. 71 (im Wortspiel mit 1. conditor u. mit Gutta u. gutta, Bulbus u. bulbus). – β) der Verfasser, Schilderer, Erzähler, rerum, v. Geschichtschreiber, Plin.: c. historiae,————Quint.: pessimorum carminum, Curt.: Romani anni, v. Dichter der röm. Fasten, Ov.: absol., humilis tantis conditor actis, Tibull. 4, 1, 4. – II) der Aufbewahrer, c. factionis od. gregis, der Aufbewahrer, Verschließer der Vorräte, Geschirre usw. einer Renner-Partei, Corp. inscr. Lat. 6, 10046, 6 u. 10072; vgl. Friedländer in Marquardt-Wissowa Römische Staatsverwaltung2 III, 520 Anm. 5. – personif., Conditor, ein Feldgott der Römer, der über die Verwahrung des Getreides u. der Früchte gesetzt war, der Speicherer (Ggstz. Promitor, der Ausgeber), Serv. Verg. georg. 1, 21.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conditor
-
18 corruptio
corruptio, ōnis, f. (corrumpo), das Verderben, I) aktiv = die Verführung, namentlich durch Geschenke, die Bestechung, militum, Tac. ann. 11, 2: iudicii, Ps. Ascon. ad Cic. I. Verr. 15. p. 131 B.: absol., eo usque corruptionis provectus est, ut etc., Tac. ann. 2, 55. – II) passiv = das Verdorbensein, der verdorbene Zustand, der physische, corporis, Cic. Tusc. 4, 28: Plur., corruptiones corporum mortuorum, Augustin. de civ. dei 22, 12. p. 559, 15 D.2 – der geistige, die Verkehrtheit, c. opinionum, Cic. Tusc. 4, 29.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corruptio
-
19 perversitas
perversitās, ātis, f. (perversus), die Verkehrtheit im Benehmen, des Sinnes usw., hominum, Cic.: opinionum, Cic.: morum, Aug. b. Suet. Aug. 62, 2.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perversitas
-
20 praesumptio
praesūmptio, ōnis, f. (praesumo), das Vorausnehmen, übtr., I) im allg., der Vorgebrauch, Vorgenuß, rerum, frühzeitiger Genuß, -Gebrauch, Plin. ep.: bonae famae, Plin. ep.: cassa, Apul. – II) insbes.: a) als t. t. der Rhetor., die Vorausbeantwortung möglicher od. vermuteter Einwände (Einwürfe), πρόληψις, Quint. 9, 2, 16 u. 18. – b) die Annahme im voraus, Vermutung, Erwartung, Hoffnung, contra praesumptionem suam, Iustin.: multum dare praesumptioni, Sen.: habere praesumptionem imperii mox futuri, Spart.: sed nec exercitus eius alia quam regis animorum praesumptio fuit, Iustin. – c) die Einbildung, das Vorurteil, Apul. met. 9, 4. Tert. apol. 49 in.: Plur., praesumptiones opinionum, Augustin. de trin. 1. § 1. – d) die Dreistigkeit, Vermessenheit, Hartnäckigkeit, Tert. u. Apul.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praesumptio
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Tirso González de Santalla — S.J. (Arganza (León) 18 de enero, 1624 – Roma 27 de octubre, 1705) teólogo y jesuita español que llegó a XIII Prepósito General de la Compañía de Jesús[1] desde el 6 de julio de 1687 hasta su fallecimiento. [2] [3 … Wikipedia Español
Antonio Agustín — Saltar a navegación, búsqueda Antonio Agustín. Antonio Agustin Albanell (Zaragoza (España), 26 de febrero de 1517 – Tarragona (id.), 31 de mayo de 1586), conocido como Augustinus, fue un eclesiástico español que destacó como … Wikipedia Español
Thyrsus González de Santalla — Tirso González de Santalla, (18 January 1624, Arganza, Spain 27 October 1705, Rome) was a Spanish Theologian, elected, in 1687, 13th Superior General of the Society of Jesus.Formation and StudiesHe did his Humanities and Letters at Villafranca… … Wikipedia
Jeremiah Burroughs — (sometimes Burroughes; c. 1600 ndash; London, November 13, 1646) was an English Congregationalist and a well known Puritan preacher.BiographyBurroughs studied at Emmanuel College, Cambridge, and was graduated M.A. in 1624, but left the university … Wikipedia
Antonio Agustín y Albanell — (1516 1586), also referred to as Augustinus, was a Humanist historian, jurist and Roman Catholic archbishop of Tarragona who pioneered the historical research of the sources of canon law. [CathEncy|wstitle=Antonius Augustinus] Born in Saragossa,… … Wikipedia
Joachim Westphal (of Hamburg) — (born at Hamburg 1510 or at the beginning of 1511; died there January 16 1574) was a German Gnesio Lutheran theologian. He was educated in the school of St. Nicolai in his native city, then in Lüneburg, and entered the University of Wittenberg,… … Wikipedia
Августин Антоний — архиепископ Таррагонский, известнейший богослов юрист XVI в. (род. 1517 в Сарагосе, † 1586). На Тридентском соборе он окружен был всеобщим вниманием и уважением благодаря богословской и юридической своей эрудиции. Он один из первых начал… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Билликан — тоже Пилликан (Теобальд Billican) лютеранский богослов эпохи Реформации, назывался собственно Герлах или Герлахер, род. в конце XV в. в Билиггейме (отсюда и его прозвище), в Нижнем Пфальце, учился в Гейдельберге, в 1512 г. получил степень… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Arnisaeus — Henning Arnisaeus (* um 1575 in Schlanstedt; † 1636 in Kopenhagen) war ein deutscher Mediziner, Philosoph und Politiker. Arnisaeus studierte Medizin, Geschichte und Politik. In Helmstedt wurde er zum Dr. med. promoviert. Er war Professor der… … Deutsch Wikipedia
Billicanus — Theobald Billicanus auch Diepold Gerlacher (* um 1493 in Billigheim; † 8. August 1554 in Marburg) war ein deutscher Theologe, Jurist und Reformator. Inhaltsverzeichnis 1 Leben und Wirken 1.1 Entwicklungsweg 1.2 Nördlinger Zeit … Deutsch Wikipedia
Christophorus Raslerus — Dieser Artikel behandelt den Jesuiten Johann Christoph Raßler. Für den Benediktiner und Abt von Zwiefalten siehe den Artikel Christoph Raßler (1615–1675); für den oberösterreichischen Kanzler siehe Freiherr Jacob Christoph Raßler (1605–1665)… … Deutsch Wikipedia