Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

opinionum C

  • 1 vanitas

    vānĭtās, ātis, f. l'état de vide, de non-réalité. [st1]1 [-] vaine apparence, mensonge.    - opinionum vanitas, Cic. Leg. 1, 29: opinions trompeuses.    - non pudet vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: n'as-tu pas honte de manquer à ta parole?    - magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18: les impoostures de la magie. --- cf. Plin. 27, 8, 35, § 57. [st1]2 [-] paroles creuses, trompeuses.    - blanda vanitas, Cic. Lael. 99: mensonges flatteurs. [st1]3 [-] tromperie, fraude.    - cf. Gell. 18, 4, 10, défin. du mot vani).    - nec est quicquam turpius vanitate, Cic. Off. 1: il n'y a rien de plus honteux que la tromperie.    - impertiri sine vanitate, Cic. Off. 1, 151: distribuer sans fraude. [st1]4 [-] vanité, frivolité, légèreté.    - vanitas populi, Liv. 44, 22, 10: légèreté du peuple.    - famam vanitatis metuere, Tac. H. 4: craindre de passer pour un vaniteux. [st1]5 [-] inutilité.    - vanitas itineris, Liv. 40, 22, 5: voyage stérile. [st1]6 [-] vanité, jactance, fanfaronnade.    - Sall. C. 23, 2 ; J. 38; Liv. 45, 31, 7; Tac. Agr. 18; H. 3, 73.
    * * *
    vānĭtās, ātis, f. l'état de vide, de non-réalité. [st1]1 [-] vaine apparence, mensonge.    - opinionum vanitas, Cic. Leg. 1, 29: opinions trompeuses.    - non pudet vanitatis? Ter. Phorm. 3, 2, 41: n'as-tu pas honte de manquer à ta parole?    - magicae vanitates, Plin. 26, 4, 9, § 18: les impoostures de la magie. --- cf. Plin. 27, 8, 35, § 57. [st1]2 [-] paroles creuses, trompeuses.    - blanda vanitas, Cic. Lael. 99: mensonges flatteurs. [st1]3 [-] tromperie, fraude.    - cf. Gell. 18, 4, 10, défin. du mot vani).    - nec est quicquam turpius vanitate, Cic. Off. 1: il n'y a rien de plus honteux que la tromperie.    - impertiri sine vanitate, Cic. Off. 1, 151: distribuer sans fraude. [st1]4 [-] vanité, frivolité, légèreté.    - vanitas populi, Liv. 44, 22, 10: légèreté du peuple.    - famam vanitatis metuere, Tac. H. 4: craindre de passer pour un vaniteux. [st1]5 [-] inutilité.    - vanitas itineris, Liv. 40, 22, 5: voyage stérile. [st1]6 [-] vanité, jactance, fanfaronnade.    - Sall. C. 23, 2 ; J. 38; Liv. 45, 31, 7; Tac. Agr. 18; H. 3, 73.
    * * *
        Vanitas, pen. corr. vanitatis, foem. gen. Cic. Menterie, Mensonge.
    \
        Vanitati opponitur Constantia. Cic. Inconstance, quand quelque chose se desment.

    Dictionarium latinogallicum > vanitas

  • 2 commentum

    ī n. [ comminiscor ]
    1) вымысел, выдумка, фикция, ложь (rumorum O; miraculi L)
    opinionum commenta C — ложные взгляды, плоды воображения
    2) обман (c. callidum Dig)
    3) замысел, план ( commenta nefanda Just)
    4) ритор. энтимема Q (см. commentatio 3.)

    Латинско-русский словарь > commentum

  • 3 corruptio

    ōnis f. [ corrumpo ]
    1) совращение, подкуп ( militum T)
    2) порча, упадок, коррупция (sc. morum T)
    3) извращённость, превратность ( opinionum C)
    4) расстройство, расшатанность, плохое состояние ( corporis C)

    Латинско-русский словарь > corruptio

  • 4 inficio

    īn-ficio, fēcī, fectum, ere [ facio ]
    1) смешивать, пропитывать ( aquam aliquā re O)
    i. aliquid veneno Just, Su — отравить что-л.
    2) красить, окрашивать, раскрашивать (i. lanas PM; i. se vitro Cs; aequor infectum sanguine H; infecta medicamine facies Pt)
    arma sanguine infecta V — оружие, обагрённое кровью
    infectus pallore Cld — побледневший, бледный
    4) напитывать, заражать (i. aliquem superstitione T, vitiis Sen, C; i. animum desidiā; infici opinionum pravitate C)

    Латинско-русский словарь > inficio

  • 5 perversitas

    perversitās, ātis f. [ perversus ]
    2) извращённость, испорченность (hominum C; morum Su)

    Латинско-русский словарь > perversitas

  • 6 vanitas

    vānitās, ātis f. [ vanus ]
    1) призрачность, бессодержательность, беспочвенность, неосновательность ( opinionum C)
    2) бесплодность, бесцельность, безуспешность ( itinĕris L); суета (v. vanitatum et omnia v. Vlg)
    3) тщеславие, хвастливость, кичливость ( se propălam per vanitatem jactare L)
    4) пустословие, праздная болтовня, лживость (orationis C; vanitati veritas cedit C)

    Латинско-русский словарь > vanitas

  • 7 commentum

    commentum, ī, n. (commentus, v. comminiscor), etwas Ausgesonnenes, a) im Ggstz. zum Vorhandenen, die Erfindung, der Einfall, miraculi, Liv.: opinionum commenta (Hirngespinste), Cic.: commenta mortalium, Liv.: iis commentum placet, Ter.: huius consilii non minus admirabile silentium quam commentum fuit, Iustin.: praemium pro commento (Einfall) non mediocre obtulit, Suet. – dah. α) der Anschlag, die List, novum et insigne c., Flor. 1, 11, 2: callidum c., Ulp. dig. 27, 9, 9: commenta nefanda, Iustin. 21, 4, 3. – β) eine rhet. Figur (auch commentatio gen.) = ενθύμημα (s. enthȳmēma), der Einfall, Visell. b. Quint. 9, 2, 107. – b) im Ggstz. zum Wahren, die Erdichtung, Lüge, milia rumorum commenta, Ov. met. 12, 54: commenta retexit, ibid. 13, 38.

    lateinisch-deutsches > commentum

  • 8 conditor [2]

    2. conditor, ōris, m. (condo), I) der Anleger, Anordner, Gründer, Begründer, Urheber, Stifter, Schöpfer, a) auf rein mater. Wege: conditor et instructor convivii, Cic.: c. arcis, Verg.: universitatis, Weltschöpfer (v. Gott), Eccl.: u. so c. mundi, Sen. Phoen. 655. – bes. wie κτίστης, der Gründer einer Stadt, Pflanzstadt usw., oppidi, Sall.: urbis Romanae, Liv., urbis nostrae, Val. Max.: Aeneae, Liv.: coloniae, Inscr.: insulae, Ansiedler, Suet. – conditor noster (v. Romulus), Liv.: libentius conditoris (ihrer Gründerin, d.i. der Agrippina) nomine vocari, Tac. Germ. 28. – conditores Reatini, die Gr. der Stadt Reate, Suet. – T. Sicinium conditorem Veios sequi, Liv.: exit conditor urbe suā, Ov. – b) auf nicht rein mater. Wege: α) übh.: c. legum, Plaut.: eius sacri, Liv.: sacrarum opinionum, Religionsstifter, Sen.: conditores historiae, Solin.: impurae c. historiae, Ov.: Aristoteles c. Peripateticae sectae, Col.: conditores Stoicae sectae, Gell.: Hippocrates c. nostrae professionis (Kunst), Scrib.: u. (v. dems.) maximus ille medicorum et huius scientiae (Wissenszweiges) c., Sen.: Romanae libertatis, Liv.: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Bulbo, Cic. Clu. 71 (im Wortspiel mit 1. conditor u. mit Gutta u. gutta, Bulbus u. bulbus). – β) der Verfasser, Schilderer, Erzähler, rerum, v. Geschichtschreiber, Plin.: c. historiae, Quint.: pessimorum carminum, Curt.: Romani anni, v. Dichter der röm. Fasten, Ov.: absol., humilis tantis conditor actis, Tibull. 4, 1, 4. – II) der Aufbewahrer, c. factionis od. gregis, der Aufbewahrer, Verschließer der Vorräte, Geschirre usw. einer Renner-Partei, Corp. inscr. Lat. 6, 10046, 6 u. 10072; vgl. Friedländer in Marquardt-Wissowa Römische Staatsverwaltung2 III, 520 Anm. 5. – personif., Conditor, ein Feldgott der Römer, der über die Verwahrung des Getreides u. der Früchte gesetzt war, der Speicherer (Ggstz. Promitor, der Ausgeber), Serv. Verg. georg. 1, 21.

    lateinisch-deutsches > conditor [2]

  • 9 corruptio

    corruptio, ōnis, f. (corrumpo), das Verderben, I) aktiv = die Verführung, namentlich durch Geschenke, die Bestechung, militum, Tac. ann. 11, 2: iudicii, Ps. Ascon. ad Cic. I. Verr. 15. p. 131 B.: absol., eo usque corruptionis provectus est, ut etc., Tac. ann. 2, 55. – II) passiv = das Verdorbensein, der verdorbene Zustand, der physische, corporis, Cic. Tusc. 4, 28: Plur., corruptiones corporum mortuorum, Augustin. de civ. dei 22, 12. p. 559, 15 D.2der geistige, die Verkehrtheit, c. opinionum, Cic. Tusc. 4, 29.

    lateinisch-deutsches > corruptio

  • 10 perversitas

    perversitās, ātis, f. (perversus), die Verkehrtheit im Benehmen, des Sinnes usw., hominum, Cic.: opinionum, Cic.: morum, Aug. b. Suet. Aug. 62, 2.

    lateinisch-deutsches > perversitas

  • 11 praesumptio

    praesūmptio, ōnis, f. (praesumo), das Vorausnehmen, übtr., I) im allg., der Vorgebrauch, Vorgenuß, rerum, frühzeitiger Genuß, -Gebrauch, Plin. ep.: bonae famae, Plin. ep.: cassa, Apul. – II) insbes.: a) als t. t. der Rhetor., die Vorausbeantwortung möglicher od. vermuteter Einwände (Einwürfe), πρόληψις, Quint. 9, 2, 16 u. 18. – b) die Annahme im voraus, Vermutung, Erwartung, Hoffnung, contra praesumptionem suam, Iustin.: multum dare praesumptioni, Sen.: habere praesumptionem imperii mox futuri, Spart.: sed nec exercitus eius alia quam regis animorum praesumptio fuit, Iustin. – c) die Einbildung, das Vorurteil, Apul. met. 9, 4. Tert. apol. 49 in.: Plur., praesumptiones opinionum, Augustin. de trin. 1. § 1. – d) die Dreistigkeit, Vermessenheit, Hartnäckigkeit, Tert. u. Apul.

    lateinisch-deutsches > praesumptio

  • 12 securus

    sēcūrus, a, um (1. se u. cura), ohne Sorge, sorg-, harmlos, I) eig., unbesorgt, unbekümmert, furchtlos, voll Sicherheitsgefühl, a) v. Pers., Liv. u.a.: verb. securi solutique, Liv.: securi otiosique, Quint.: securus pro salute, Tac.: pro me securior, Tac.: securior ab alqo, Liv.: securi contra litigatores, Plin.: contra eorum insidias, Augustin.: securus de bello erat, Liv.: animus securus de alqa re, Cic. – m. Genet., poenae, Hor.: opinionum, Sen.: magnitudinis suae, Plin. pan.: offensae pariter gratiaeque, Plin. ep.: tam parvae observationis, Quint.: amorum, Verg.: famae, Ov.: pelagi, Verg.: sui, Itin. Alex.: auditorii, Apul.: numquam securus huius mali, Sen. – m. folg. indir. Fragesatz, quid Tiridaten terreat, unice securus, Hor.: post hoc securus cadat an recto stet fabula talo, Hor. – mit folg. Acc. u. Infin., nihil sibi posse perire securus, Min. Fel. 36, 9. – non sec. m. folg. ne u. Konj., ne quis etiam errore labatur vestrûm quoque, non sum securus, Liv. 39, 16, 6. – Plur. subst., securi, Ggstz. paventes, Plin. pan. 95, 5. – b) v. Lebl.: α) sorglos, furchtlos, heiter, quies, Ov.: convivia, Sen.: vita, Sen.: summa malorum, unbesorgt lassend, Ov.: olus, das einfache, zwanglose Mahl, Hor.: Tripolim securissimam reddidit, Spart.: securi ab eo metu somni, Plin.: m. Genet., sint tua vota licet secura repulsae, vor jeder Verweigerung sicher, Ov. met. 12, 199: urbis loca secura eius modi casuum, die sich sicher fühlten (geschützt schienen) vor usw., Tac. hist. 1, 86. – β) im üblen Sinne, sorglos = unbekümmert, fahrlässig, castrensis iurisdictio, Tac. Agr. 9. – II) übtr., objektiv, Sicherheit gewährend, harmlos = sicher, weniger gefahrvoll, gefahrlos, Cato non quidem melior sed tamen securior, weniger anstößig, Tac.: tempus, locus, Liv.: lectio, Quint.: materia, Tac.: iram sibi esse securam, Plaut.

    lateinisch-deutsches > securus

  • 13 silvesco

    silvēsco, ere (silva), I) zu viel Holz bekommen, in das Holz wachsen, verwildern, v. Weinstock, Cic. de sen. 52. Colum. 4, 11, 2. – im Bilde, paradisus silvescens plurimarum opinionum plantariis, Ambros, epist. 45, 7. – II) übtr.: a) physisch: silvescentes crines, verwilderter Haarwuchs, Arnob. 3, 15. – b) geistig u. moralisch, wild emporwachsen, aufwuchern, sich ausdehnen, aequivoca, in quibus ambiguitatum perplexio prope infinita silvescit, Augustin. de dial. 10. p. 17, 13 Cr.: unde talia vitia silvescerent, Augustin. de civ. dei 2, 18, 3. p. 76, 9 D.2; vgl. serm. 36, 18: silvescere ausus sum variis et umbrosis amoribus, Augustin. conf. 2, 1, 1.

    lateinisch-deutsches > silvesco

  • 14 vanitas

    vānitās, ātis, f. (vanus), die Leere, im Gegensatz zur Wirklichkeit, I) im allg.: a) der leere Schein, die Gehaltlosigkeit, Unwahrheit, opinionum, leere, falsche Meinungen, Vorurteile, Cic.: veritas vanitati cedat, Cic. – b) der nichtige Erfolg, der Mißerfolg, das Mißlingen, die Vergeblichkeit, itineris, Liv. 40, 22, 5. – II) insbes., die Lügenhaftigkeit, Windbeutelei, Prahlerei, das eitle Vorgeben, nichtige Treiben, Cic. u.a.: vanitas ementiendae stirpis, Liv.: famam vanitatis metuere, den Ruf eines Schwindlers, Tac.: verb. vanitas atque imperitia legati, Sall.: orationis, Cic.: nihil turpius est vanitate, Cic.: non pudet vanitatis? Wortbrüchigkeit, Ter.: prosperitate rerum in vanitatem uti, Tac. – Plur., magicae vanitates, Plin. 26, 18 u. 27, 57: Manichaeorum vanitates, Augustin. conf. 5, 13 in.: Romanis Gallici tumultus assueti, etiam vanitates notae sunt, Liv. 38, 17, 5.

    lateinisch-deutsches > vanitas

  • 15 contentio

    contentĭo, ōnis, f. [contendo] [st1]1 [-] action de tendre [ou] d'être tendu avec effort, tension, contention, effort.    - Cic. Tusc. 2, 57 ; Arch. 12 ; Cael. 39 ; de Or. 2, 22, etc.    - summa contentione dimicare, Hirt.: combattre avec le plus grand acharnement.    - contentio totius corporis, Cic.: tension de tous les muscles. [st1]2 [-] élévation de la voix [portée dans le registre élevé].    - Cic. de Or. 1, 261; 3, 224; Off. 1, 136. [st1]3 [-] effort de la voix, ton animé.    - Cic. Br. 202; Or. 85, etc. [st1]4 [-] éloquence soutenue, style oratoire [opp. à sermo, conversation, style familier].    - Cic. Off. 1, 132 ; de Or. 3, 177, etc. [st1]5 [-] éloquence animée, passionnée.    - Cic. de Or. 1, 255 ; 2, 213 ; Br. 276 ; Or. 59, 109, etc. [st1]6 [-] tension des corps pesants vers un point (pesanteur, gravité).    - Cic. Nat. 2, 116. [st1]7 [-] lutte, rivalité, conflit, débat.    - Cic. Clu. 44 ; Cat. 4, 13 ; Phil. 5, 32 ; Marc. 5 ; Off. 1, 90, etc.; Caes. BG. 1, 44, 9 ; 7, 48, 4, etc.    - contentio de aliqua re ou alicujus rei: lutte pour qqch, débat à propos de qqch.    - contentio commodi alicujus, Cic. Lael. 34: lutte (rivalité) pour tel ou tel avantage.    - contentio honorum, Cic. Off. 1, 87: lutte (rivalité) pour les magistratures.    - venit in contentionem utrum sit probabilius... Cic. Div. 2, 129: il y a conflit sur la question de savoir laquelle des deux opinions est la plus probable...    - inter quos magna fuit contentio, utrum... an... Nep.: il y eut un débat entre eux pour savoir si... ou si...    - nulla in re pecuniaria contentio, Cic.: aucune polémique pour affaire d'argent.    - haec est una contentio quae adhuc permanserit, Cic. Ac. 2, 78: c'est là tout le débat qui dure encore. [st1]8 [-] comparaison.    - ex aliorum contentione, Cic. Pomp. 36: par comparaison avec des choses différentes.    - fortunarum contentionem facere, Cic. Pis. 51: faire la comparaison des destinées.    - contentio rei cum re, Cic. Inv. 2, 125: comparaison d'une chose avec une autre. [st1]9 [-] antithèse.    - Her. 4, 21; I, 58 ; Quint. 9, 3, 81.    - [dans de Or. 3, 205, le sens exact du mot est difficile à saisir, cf. Or. 138]. [st1]10 [-] degré de comparaison.    - Varr. L. 8, 75.
    * * *
    contentĭo, ōnis, f. [contendo] [st1]1 [-] action de tendre [ou] d'être tendu avec effort, tension, contention, effort.    - Cic. Tusc. 2, 57 ; Arch. 12 ; Cael. 39 ; de Or. 2, 22, etc.    - summa contentione dimicare, Hirt.: combattre avec le plus grand acharnement.    - contentio totius corporis, Cic.: tension de tous les muscles. [st1]2 [-] élévation de la voix [portée dans le registre élevé].    - Cic. de Or. 1, 261; 3, 224; Off. 1, 136. [st1]3 [-] effort de la voix, ton animé.    - Cic. Br. 202; Or. 85, etc. [st1]4 [-] éloquence soutenue, style oratoire [opp. à sermo, conversation, style familier].    - Cic. Off. 1, 132 ; de Or. 3, 177, etc. [st1]5 [-] éloquence animée, passionnée.    - Cic. de Or. 1, 255 ; 2, 213 ; Br. 276 ; Or. 59, 109, etc. [st1]6 [-] tension des corps pesants vers un point (pesanteur, gravité).    - Cic. Nat. 2, 116. [st1]7 [-] lutte, rivalité, conflit, débat.    - Cic. Clu. 44 ; Cat. 4, 13 ; Phil. 5, 32 ; Marc. 5 ; Off. 1, 90, etc.; Caes. BG. 1, 44, 9 ; 7, 48, 4, etc.    - contentio de aliqua re ou alicujus rei: lutte pour qqch, débat à propos de qqch.    - contentio commodi alicujus, Cic. Lael. 34: lutte (rivalité) pour tel ou tel avantage.    - contentio honorum, Cic. Off. 1, 87: lutte (rivalité) pour les magistratures.    - venit in contentionem utrum sit probabilius... Cic. Div. 2, 129: il y a conflit sur la question de savoir laquelle des deux opinions est la plus probable...    - inter quos magna fuit contentio, utrum... an... Nep.: il y eut un débat entre eux pour savoir si... ou si...    - nulla in re pecuniaria contentio, Cic.: aucune polémique pour affaire d'argent.    - haec est una contentio quae adhuc permanserit, Cic. Ac. 2, 78: c'est là tout le débat qui dure encore. [st1]8 [-] comparaison.    - ex aliorum contentione, Cic. Pomp. 36: par comparaison avec des choses différentes.    - fortunarum contentionem facere, Cic. Pis. 51: faire la comparaison des destinées.    - contentio rei cum re, Cic. Inv. 2, 125: comparaison d'une chose avec une autre. [st1]9 [-] antithèse.    - Her. 4, 21; I, 58 ; Quint. 9, 3, 81.    - [dans de Or. 3, 205, le sens exact du mot est difficile à saisir, cf. Or. 138]. [st1]10 [-] degré de comparaison.    - Varr. L. 8, 75.
    * * *
        Contentio, Verbale. Efforcement, ou Peine et travail qu'on met ou prend à faire ou parvenir à quelque chose.
    \
        Miserrima est ambitio, honorumque contentio. Cic. La peine qu'on prend pour parvenir aux honneurs.
    \
        Animorum contentione discrepare, non opinionum dissensione. Cic. Par picque.
    \
        Contentionem animi adhibere. Cic. Esveiller son esprit et le rendre attentif, Employer en tout son esprit.
    \
        Contentio vocis sine intermissione. Cic. Efforcement de voix haultaine continué et entretenu sans relasche.
    \
        Vocis contentio, et vocis Remissio pugnant. Cic. Une voix haultaine et eslevee.
    \
        Contentio, Concertatio. Cic. Noise, Debat, Un different, Contention, Estrif.
    \
        Venire in contentionem. Cic. Venir en different.
    \
        Res etiam dicitur venire in contentionem. Cic. De laquelle on se debat.
    \
        Ex alioruum contentione cognosci atque intelligi possunt. Cic. Par la comparaison et estimation des autres.
    \
        Contentio ipsorum hominum facienda. Cic. Il les fault comparager.

    Dictionarium latinogallicum > contentio

  • 16 commentum

    commentum, ī, n. (commentus, v. comminiscor), etwas Ausgesonnenes, a) im Ggstz. zum Vorhandenen, die Erfindung, der Einfall, miraculi, Liv.: opinionum commenta (Hirngespinste), Cic.: commenta mortalium, Liv.: iis commentum placet, Ter.: huius consilii non minus admirabile silentium quam commentum fuit, Iustin.: praemium pro commento (Einfall) non mediocre obtulit, Suet. – dah. α) der Anschlag, die List, novum et insigne c., Flor. 1, 11, 2: callidum c., Ulp. dig. 27, 9, 9: commenta nefanda, Iustin. 21, 4, 3. – β) eine rhet. Figur (auch commentatio gen.) = ενθύμημα (s. enthymema), der Einfall, Visell. b. Quint. 9, 2, 107. – b) im Ggstz. zum Wahren, die Erdichtung, Lüge, milia rumorum commenta, Ov. met. 12, 54: commenta retexit, ibid. 13, 38.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commentum

  • 17 conditor

    1. condītor, ōris, m. (condio), der etwas schmackhaft macht, ciconiarum, Poëta b. Porph. Hor. sat. 2, 2, 49: absol., pistores dulciarii, conditores, Anfertiger von würzhaften Speisen, Firm. math. 8, 11. – Vgl. 2. conditor no. I, b, α das Wortspiel aus Cic. Clu. 71.
    ————————
    2. conditor, ōris, m. (condo), I) der Anleger, Anordner, Gründer, Begründer, Urheber, Stifter, Schöpfer, a) auf rein mater. Wege: conditor et instructor convivii, Cic.: c. arcis, Verg.: universitatis, Weltschöpfer (v. Gott), Eccl.: u. so c. mundi, Sen. Phoen. 655. – bes. wie κτίστης, der Gründer einer Stadt, Pflanzstadt usw., oppidi, Sall.: urbis Romanae, Liv., urbis nostrae, Val. Max.: Aeneae, Liv.: coloniae, Inscr.: insulae, Ansiedler, Suet. – conditor noster (v. Romulus), Liv.: libentius conditoris (ihrer Gründerin, d.i. der Agrippina) nomine vocari, Tac. Germ. 28. – conditores Reatini, die Gr. der Stadt Reate, Suet. – T. Sicinium conditorem Veios sequi, Liv.: exit conditor urbe suā, Ov. – b) auf nicht rein mater. Wege: α) übh.: c. legum, Plaut.: eius sacri, Liv.: sacrarum opinionum, Religionsstifter, Sen.: conditores historiae, Solin.: impurae c. historiae, Ov.: Aristoteles c. Peripateticae sectae, Col.: conditores Stoicae sectae, Gell.: Hippocrates c. nostrae professionis (Kunst), Scrib.: u. (v. dems.) maximus ille medicorum et huius scientiae (Wissenszweiges) c., Sen.: Romanae libertatis, Liv.: ipse conditor totius negotii Guttam aspergit huic Bulbo, Cic. Clu. 71 (im Wortspiel mit 1. conditor u. mit Gutta u. gutta, Bulbus u. bulbus). – β) der Verfasser, Schilderer, Erzähler, rerum, v. Geschichtschreiber, Plin.: c. historiae,
    ————
    Quint.: pessimorum carminum, Curt.: Romani anni, v. Dichter der röm. Fasten, Ov.: absol., humilis tantis conditor actis, Tibull. 4, 1, 4. – II) der Aufbewahrer, c. factionis od. gregis, der Aufbewahrer, Verschließer der Vorräte, Geschirre usw. einer Renner-Partei, Corp. inscr. Lat. 6, 10046, 6 u. 10072; vgl. Friedländer in Marquardt-Wissowa Römische Staatsverwaltung2 III, 520 Anm. 5. – personif., Conditor, ein Feldgott der Römer, der über die Verwahrung des Getreides u. der Früchte gesetzt war, der Speicherer (Ggstz. Promitor, der Ausgeber), Serv. Verg. georg. 1, 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > conditor

  • 18 corruptio

    corruptio, ōnis, f. (corrumpo), das Verderben, I) aktiv = die Verführung, namentlich durch Geschenke, die Bestechung, militum, Tac. ann. 11, 2: iudicii, Ps. Ascon. ad Cic. I. Verr. 15. p. 131 B.: absol., eo usque corruptionis provectus est, ut etc., Tac. ann. 2, 55. – II) passiv = das Verdorbensein, der verdorbene Zustand, der physische, corporis, Cic. Tusc. 4, 28: Plur., corruptiones corporum mortuorum, Augustin. de civ. dei 22, 12. p. 559, 15 D.2der geistige, die Verkehrtheit, c. opinionum, Cic. Tusc. 4, 29.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corruptio

  • 19 perversitas

    perversitās, ātis, f. (perversus), die Verkehrtheit im Benehmen, des Sinnes usw., hominum, Cic.: opinionum, Cic.: morum, Aug. b. Suet. Aug. 62, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perversitas

  • 20 praesumptio

    praesūmptio, ōnis, f. (praesumo), das Vorausnehmen, übtr., I) im allg., der Vorgebrauch, Vorgenuß, rerum, frühzeitiger Genuß, -Gebrauch, Plin. ep.: bonae famae, Plin. ep.: cassa, Apul. – II) insbes.: a) als t. t. der Rhetor., die Vorausbeantwortung möglicher od. vermuteter Einwände (Einwürfe), πρόληψις, Quint. 9, 2, 16 u. 18. – b) die Annahme im voraus, Vermutung, Erwartung, Hoffnung, contra praesumptionem suam, Iustin.: multum dare praesumptioni, Sen.: habere praesumptionem imperii mox futuri, Spart.: sed nec exercitus eius alia quam regis animorum praesumptio fuit, Iustin. – c) die Einbildung, das Vorurteil, Apul. met. 9, 4. Tert. apol. 49 in.: Plur., praesumptiones opinionum, Augustin. de trin. 1. § 1. – d) die Dreistigkeit, Vermessenheit, Hartnäckigkeit, Tert. u. Apul.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praesumptio

См. также в других словарях:

  • Tirso González de Santalla — S.J. (Arganza (León) 18 de enero, 1624 – Roma 27 de octubre, 1705) teólogo y jesuita español que llegó a XIII Prepósito General de la Compañía de Jesús[1] desde el 6 de julio de 1687 hasta su fallecimiento. [2] [3 …   Wikipedia Español

  • Antonio Agustín — Saltar a navegación, búsqueda Antonio Agustín. Antonio Agustin Albanell (Zaragoza (España), 26 de febrero de 1517 – Tarragona (id.), 31 de mayo de 1586), conocido como Augustinus, fue un eclesiástico español que destacó como …   Wikipedia Español

  • Thyrsus González de Santalla — Tirso González de Santalla, (18 January 1624, Arganza, Spain 27 October 1705, Rome) was a Spanish Theologian, elected, in 1687, 13th Superior General of the Society of Jesus.Formation and StudiesHe did his Humanities and Letters at Villafranca… …   Wikipedia

  • Jeremiah Burroughs — (sometimes Burroughes; c. 1600 ndash; London, November 13, 1646) was an English Congregationalist and a well known Puritan preacher.BiographyBurroughs studied at Emmanuel College, Cambridge, and was graduated M.A. in 1624, but left the university …   Wikipedia

  • Antonio Agustín y Albanell — (1516 1586), also referred to as Augustinus, was a Humanist historian, jurist and Roman Catholic archbishop of Tarragona who pioneered the historical research of the sources of canon law. [CathEncy|wstitle=Antonius Augustinus] Born in Saragossa,… …   Wikipedia

  • Joachim Westphal (of Hamburg) — (born at Hamburg 1510 or at the beginning of 1511; died there January 16 1574) was a German Gnesio Lutheran theologian. He was educated in the school of St. Nicolai in his native city, then in Lüneburg, and entered the University of Wittenberg,… …   Wikipedia

  • Августин Антоний — архиепископ Таррагонский, известнейший богослов юрист XVI в. (род. 1517 в Сарагосе, † 1586). На Тридентском соборе он окружен был всеобщим вниманием и уважением благодаря богословской и юридической своей эрудиции. Он один из первых начал… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Билликан — тоже Пилликан (Теобальд Billican) лютеранский богослов эпохи Реформации, назывался собственно Герлах или Герлахер, род. в конце XV в. в Билиггейме (отсюда и его прозвище), в Нижнем Пфальце, учился в Гейдельберге, в 1512 г. получил степень… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Arnisaeus — Henning Arnisaeus (* um 1575 in Schlanstedt; † 1636 in Kopenhagen) war ein deutscher Mediziner, Philosoph und Politiker. Arnisaeus studierte Medizin, Geschichte und Politik. In Helmstedt wurde er zum Dr. med. promoviert. Er war Professor der… …   Deutsch Wikipedia

  • Billicanus — Theobald Billicanus auch Diepold Gerlacher (* um 1493 in Billigheim; † 8. August 1554 in Marburg) war ein deutscher Theologe, Jurist und Reformator. Inhaltsverzeichnis 1 Leben und Wirken 1.1 Entwicklungsweg 1.2 Nördlinger Zeit …   Deutsch Wikipedia

  • Christophorus Raslerus — Dieser Artikel behandelt den Jesuiten Johann Christoph Raßler. Für den Benediktiner und Abt von Zwiefalten siehe den Artikel Christoph Raßler (1615–1675); für den oberösterreichischen Kanzler siehe Freiherr Jacob Christoph Raßler (1605–1665)… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»